Sysvorti.

Sysvort, Sysvort, kolsvart, kolsvart, lite kvit i Bringa, Syster mi, Syster mi reiste til Nordland, song ho Mor aat oss, medan me var smaae. Kunne eg berre syngja Tonen hennar etter paa Prent, so skulde du ikkje undrast me hadde Hug faa sjaa Sysvorti. Ho maatte sjaa væn ut, som hadde so fin ein Laat.

Men Sysvorti var ikkje nett som Erla, Gullskori elder Kjøtmeisi, at ho kom heim aat Husom og synte seg. Du laut reisa ut og skoda etter henne, vilde du sjaa henne og det var endaa vandt nok. Kor som var fekk eg no sjaa henne, eg foor etter Smalarne, so mykje du skal ikkje narra meg, eg veit væl, kor ho ser ut.

Ho er kolande svart, med ein snjokvit Flekk i Bringa og stor som andre Trastar, men ho er meir sky enn dei. Stundom saag eg henne nede paa Bøen, men daa var ho so sky, at eg fekk lite skoda paa henne, so foor ho.

Reidi deira hev eg endaa aldri set. Men ein Gong saag eg dei nyfokne Ungarne uppi ei sprokki Nov, dei foor so tidige og flaksad; neimen sturde dei ikkje i Syreregnet.

Sysvori likar seg best uppi Urdar, i Tør, paa Ris og uppatt i Nover, berre der er noko tett med Smaaskog. So fer ho millom Bjørketopparne og Heggekrakarne og nedatt i Sprakekjørri og burtatt i Siljekvisterne. Ho er so tidig, ho veit lite kvar ho skal sitja. Men vert ein Hamar skogberr, so reiser ho derifraa. Men er det ein Hamar full av Tør og med høveleg Skog i, so kann du lita paa aa faa høyra henne der um Vaarkveldarne.

Ho syng no ikkje alltid lika tidigt ho helder. Er det surt og kaldt og Nordanvind, so veit du det er mest ikkje anna enn Nordanvindgøyur aa høyra.

Men er det smaatt fint Syreregn, daa daa likar ho seg. Ho sit uppe i Skogtopparne og syng so lang Kvelden er. Ho song alltid um Vaararne uppe i Hamrom ovantil Husi vaare, og me kunne standa lange Tukter nedi Tunet og høyra paa henne.

So slog ei i sitt trifalte kibrygt, kibrygt, kibrygt tvo Tonar uppe i Kvinten. So svarde ei likeins trifelt: kved, kved, kvedi ein mjuk Tone nedi Tersen.

Med det same slog hi atti att: kibrygt, kibrygt, kibrygt, og ei onnor svarad att: kved, kved, kved, og soleis heldt det Tak.

Det var han Knut, som sagde, at Sysvorti sagde kibrygt, for eg høyrde ikkje kva ho sagde, eg høyrde berre Tonen, for eg var liten eg daa. Men eg høyrde, at dei var so tidige stundom, at du kunne mest ikkje høyra anna enn: kibrygt, kibrygt, kibrygt, kved, kved, kved, kibrygt, kibrygt, kibrygt, kved, kved, kved, so lang Kvelden var.

Stundom att gjorde dei slike lange Drag, og daa leet ho annleis, eg kann ikkje herma det etter dei, og so kann du no lyda sjølv ein Vaar. Seint um Kveldom og helst med høgste Dag læt ho annleis.

Naar me gjekk etter Smalen um Kveldom, og ho song, daa viste eg lite, kva som kom aat meg. Eg vart so rar, og so var det so stilt, og naar eg fann Sauderne, so var det aa passa paa, at det ikkje skulde vera ilt aa ganga for Smaalammi. Eg var ikkje god til aa vera hard i meg, naar Sysvorti song. Ofte vart det seint, og daa var Sysvorti siste Fuglen som song. Dei djupe Tonarne hennar gjorde meg so rar i Hugen. Eg hadde høyrt um ein Fugl, som skulde vita, naar ein skulde døy, og so song han so fint, fyrr han døydde; han laut eg alltid daa hugsa paa. Du var glad, og du lengdest, du vilde kveda, og du vilde ikkje, nei du vilde tegja gnyande still for ikkje aa skræma Sysvorti. I meir det leid, i meir vart det berre eit og anna Slaget, endaa meir langdregjet enn fyrr, og snart let det siste. Siste Kvadet døydde i Kvelden, og det vart kyrt. Du lengdest aa koma i Hus, men du gjekk stilt, snakte sagte, sovnad lett og sov godt.

Sysvort, Sysvort Fuglen min,

lat meg høyra Songen din

naar det lakkar til Kvelde.

Syng du ditt kibrygt,

svar du med ditt kved

alle alle Fuglar syng no med

Soli glar snart or Fjellet.

Sysvort, Sysvort, Songen din

leikar lint i Hugen min,

naar det lakkar til Kvelde.

Eg gjeng meg til Senge

og legg meg i Fred,