[Tidender.] Um Norigs fyrste Arbeidsministar, - Ivar Aasen-tunet

 

Grosserar Astrup, skriv eit svenskt Blad:

For oss Svenskar var denne Utnemning forvitneleg. Sidan ei tjuge Aar attende hev Astrup her i Landet drivet Forrettning som 
Trelasthandlar og dermed vunnet baade Rikdom og Vyrdnad. Sine Innkomur hev han brukat til aa hjelpa fram mangei god og gjæv Sak. 
Han hev ikkje traatt etter Lovord ifraa Høgdi, han hev voret ille sedd der; og han hev helder ikkje smeikt for dei smaae. Men han hev gjort seg fortent til deires Takksemd.

Raustleiken sin hev han synt ikkje berre naar det galdt Vitenskap og Kunst, men i alle Ting. Han hev jamt havt ein livande Hug for Politikk, som det er sjeldan aa finna millom Forrettningsfolk og han hev avgjort stelt seg saman med Demokratarne. Me veit ikkje so mykje um den storfelde Gjævleiken hans til aa fremda folkelege Fyremaal, men noko kjenner me, som me her skal nemna. I 1881, daa det kneip for Arbeidarinstitutet hans Nystrøm, gjekk A. sjølv og høyrde paa Fyrelesningarne til aa røyna, korleis det var lagat, og Endskapen vart den, at han teiknad seg for Kr. 500 um Aaret til Skulen. Det same folkelege Huglynde hev han vist mot Arbeidaranne sine i Norrland, som han hev studt fram baade i Ord og Gjerning i Strævet for Avhald og Upplysning.

Soleis er denne Mannen, som Høgrebladi skildrar som ein Fiende av Sverike og Unionen og som ein vyrdlaus Agitator for Radikalismen. Nei han er so langt ifraa aa vera nokon Unionsfiende, at han nett fortener Takk for den gode Leidi, som Unionsarbeidet no hev komet inn paa.

Astrup er ein trugen Freds- og Neutralitetsven; dette hjelper ikkje til aa gjera Høgre blid mot han.

At Utnemningi hans Astrup skulde helsast med Illelæte fraa visse Kantar, det var berre noko ein kunne venta seg. Men at Kongen hev maatt finna seg i det, det turde vera uventat for ein og annan, som hev havt Tilfelle for aa granska bakum Teppet i det politiske Spilet.